Geen oorzaak, toch hoofdpijn

Toch is ze twaalf maanden later nog steeds niet de oude. Iedere dag komt er hoofdpijn opzetten als een mistbank achter haar ogen. Na twee, hooguit drie uur beeldschermwerken loopt alles vast: letters dansen, de wereld zwelt licht golvend uit, haar nek voelt alsof er elastiek in zit dat te strak staat.

“Het is net alsof iemand het stopcontact uit mijn hoofd trekt”, vertelt ze bij het eerste consult.

“Dan ga ik offline. Ik hoor mensen wel, maar het komt niet binnen.”

Haar houding geeft direct al veel informatie

Tijdens het onderzoek valt meteen op hoe stug haar bovenste twee nekwervels zijn. Een zachte rotatie van het hoofd voelt voor haar als een harde ruk aan haar hoofde.

De diepe nekspieren staan strak als vioolsnaren. Aan de voorkant (langs de halsslagaders en luchtpijp) is het weefsel verhard en verkrampt. Wanneer ze haar blik snel van links naar rechts verplaatst, volgt het hoofd aarzelend. Haar ogen bewegen direct mee, maar haar nek loopt achter. Na vijf keer heen-en-weer wordt ze wazig en knijpt haar voorhoofd in een reflex samen.

Ik vraag haar een zin hardop te lezen. Na drie regels stokt ze, ze knippert en pakt haar slapen vast. Hoofdpijn 5/10, zegt ze. We zitten pas op 40 seconden.

Een puzzel van tientallen stukjes

Al deze structuren lopen door de nek, juist die nek is flink verstoord geraakt. Daarbovenop zien we een subtiel maar venijnig probleem: de samenwerking tussen ogen en nek is ontregeld.

Twee systemen geven verschillende informatie aan het brein

Het gevolg: vertraagde, rommelige informatie over waar wat de stand van het hoofd is. Het brein vertrouwt die input niet meer en blijft maar bezig met corrigeren en controleren.

Voilà: hoofdpijn en concentratieverlies. Iedere dag maar weer opnieuw.

Hoe hebben we Marijke kunnen helpen?

De eerste behandelsessie: Voorzichtige bewegingen

Aan de voorkant palpeer ik stevige nekspier (de sternocleidomastoïdeus), de halsspierstrengen en het bindweefsel achter het sleutelbeen. Marijke voelt tintelingen in haar nek die doortrekken naar haar kaak en ogen. “Het lijkt wel alsof er er een kraan opengaat” zegt ze zelf.

We sluiten af met een zachte mobilisatie van de kaak, het kaakgewricht (TMD) klikt nauwelijks hoorbaar, maar het voelt voor haar alsof er heel veel druk ontsnapt.

Haar hoofdpijn zakt van 5 naar 2. Ze stapt lichter de deur uit. Maar we zijn er nog lang niet.

De tweede behandelsessie: Stevige mobilisaties van haar nek

Marijke ervaart een merkwaardige leegte achter haar ogen, “alsof er ruimte bijgekomen is”.

Daarna vraag ik haar te gaan zitten en met ogen en hoofd tegelijk een pen volgen die ik horizontaal beweeg. Dit zijn de klassieke “smooth pursuits”. Iedere beweging is net even soepeler dan de vorige. Haar systemen stemmen zich weer in hoog tempo op elkaar af.

Drie dagen later mailt ze dat ze voor het eerst een halve werkdag heeft gehaald zonder crash. De hoofdpijn was veel minder fel, er was alleen een licht concentratie verlies.

De derde sessie: Aandacht voor andere delen van het lichaam

Terwijl ik haar eerste rib mobiliseer, merk ik hoe de adem naar de lage flank zakt, een teken dat de nervus vagus weer ongestoord zijn werking kan hebben.

We combineren dit met oog-nek-coördinatie: ze fixeert een punt terwijl ik haar hoofd zachtjes beweeg. Ze heeft geen wazig zicht meer, waardoor ze zelf een beetje verrast is.

Marijke beoordeelt haar totale verbetering op “zeker 70 procent”. Hoofdpijn is nog maar een sluimerende echo. Ze rondt een werkdag van zes uur af zonder dat haar hoofd op slot gaat. Haar hele leven is hierdoor veranderd.

Mijn naschrift over deze casus

• Nek en schouder vrijmaken zodat bloed en zenuwen ongestoord door de nek kunnen lopen
• Spierspanning aan de voorkant verzachten om de veneuze afvoer (bloedafvoer) te verbeteren.
• Het kaakgewricht verlichten om spanning rond schedelbasis en evenwichtscentra te verlagen.
• De ogen weer laten samenwerken met de nek, zodat het brein niet voortdurend hoeft te corrigeren.